Toch de Leeuw

Ze hadden hem overtuigd
Om naar de kinderboerderij te komen
Een leeuw tussen de geiten
-vonden ze- dat leek wel fijn.

Ze hadden hem gevraagd
Of hij aub geen schapen zou verscheuren
Of hij aub geen muizen zou vergruizen
Of hij aub geen ganzen zou schranzen
Maar elke dag een grote kom hondenbrokken wilde eten
En op zondag vers stoofvlees van het frituur

Hij sliep als een lam tussen ezels en lama’s
Tussen snurkende honden en cavia’s in pyama’s
En terwijl zijn slapende blik van onschuld blonk
Droomde hij stiekem hoe hij over de savanne
achter een wildebeest raasde en het als een brullende koning
onder de bloedrode gloed van de zon tot stukken verbeet.

En of hij aub tussen de pony’s wilde gaan staan?
Ok
En of hij aub ook de kinderen op zijn rug wilde dragen?
Ok
En of ze hem aub ook mochten roskammen?
Ok

Hij kende nog de zengende tropenlucht zo zuiver vol zware kruiden
Die hij eertijds tot ver in zijn allerdiepste longblaasjes zoog.
Nu ademde hij de lucht van lauw stro
Van varkensmest en zweemzoete choco

Hij proefde nog de bevrijdende smaak van savannewater in het meer
Dat hij na een kurkdroge dag tussen de flamingo’s opslurpte weleer.
Nu dronk hij uit een verroeste emmer vol krassen
Waar de kalkoenen zich elke ochtend in kwamen wassen

En of hij ook haver kon eten?
Waarom niet
En of ze zijn tanden mochten trekken?
Waarom niet
En of ze zijn klauwen mochten wegvijlen?
Waarom niet
In het diepst van zijn gedachte bleef hij toch de leeuw.
bleef hij toch de leeuw
toch de leeuw
…

Toen hebben ze hem voorgoed op stal gezet.
Een slechte pony vonden de kinderen hem
En een leeuw – vonden ze - was hij ook allang niet meer